ماه شعبان منه از دست قدح كين خورشيد

از نظر تا شب عيد رمضان خواهد شد

رجب، آغاز سلوك است و شعبان نيمه راه و رمضان پايانه سير. از اين پس، شب هاي ما در جويبار نورِ ماهي تن مي شويد كه اشارت ها به دور پياله شوق دارد. با «سجّاد» و «حسين» و «عبّاس» آغاز مي شود، به آسمان موعود سر مي كشد و دست در دست رمضان مي گذارد.

شگفتا از ماه خورشيد وشي كه آسمان ها در خود پروريده است. شگفتا از اين روز فرخنده كه به استقبال سجده و شهادت و جوانمردي مي رود و هنوز اين سه را بدرود نگفته است كه در آغوش وعده يزدان مي غلتد.

اين چه ماه دلربايي است كه هر گاه آسمان بخت امّت احمدي را مي نوازد، زمين، ولادتگاه سجّاد، حسين، عباس و موعود - عليهم السلام ـ مي شود؟

آفرين بر دست و بازوي دريايي تو كه چنين گوهراني را از ژرفاي اقيانوس تقدير، بيرون كشيدي و بر مصطبه امامت و نجابت نشاندي.

شعبان را كه بدرقه گوي رجب است و سلام گوي رمضان، دوست مي داريم؛ زيرا خاك ما را چنان به افلاك نزديك كرده است كه گويي ميان دست ما و ستارگان اقبال، فاصله اي بيش از چشم ما و تماشا نيست.

رضا بابایی