صحنه پابرجاست!

امشب به عشاق حسین ،زهرادهد مزد عزا
یک عده رادرمان دهد،یک عده بخشش درجزا
یک عده رامشهد برد یک عده را دیدارحج
باشد که مزد ماشود ،تعجیل درامر فرج

*************************************

حلول ماه ربیع الاول ماه میلاد نبی و ماه آغاز امامت امید جهانیان مهدی ( عج ) بر تمامی مسلمانان مبارک.

**********************************************************

سالروز شهادت  امام مهربان ، سلطان سریر ارتضا ، حضرت اباالحسن الرضا (علیه آلاف التحیه و الثنا) را تسلیت عرض میکنم.  

=============================================

امروز، رواق ها بوي غم گرفته اند. كاينات، هم صدا با صحن، سينه مي زنند.

مفاتيح ها، غربتْ خوان نگاهي از ضريح توانَد.
زخم ها از جلوي چشمان تاريخ مي گذرند.
به خاطراتِ زهرآگين شب نفرين! به دست هاي آلوده شورش لعنت! امروز، تقويم ها با ديده هاي پرسوگ، براي دل ها آتش مي سرايند.
اي گوشه نشين غريب توس! ما گريه مي كنيم براي تنهايي خراساني ات.
هر چه هست، به مرحمت همين اشك هاست كه سياهي ها به آيين سپيدي درمي آيند.
به لطف اين مراثي ست كه دل از هر چه غبار گناه، خانه تكاني مي شود.
امروز و در اين عزا، قلب هر كدام از دوستدارانت، زيارت نامه اي است كه در مشهد تو معطر مي شود.
چند دفتر پر از ناگفته هاست كه تنها در محضر تو خوانده مي شود؛ با سوز. گريه ها از سمت باراني سقاخانه ات مي آيند.
سجاده ها از روشن ترين راز شبانه ات مي گويند كه «وصال» را مي خواندي.
تو رفته اي و ما زخم هايي را كه بر پيكره قصيده «دعبل» افتاده است، بازخواني مي كنيم.
قطرات اشك، پيكي مي شود به سوي آستانت. همه ما تشنه جرعه اي عنايتيم.

... و من دلم را به پابوسي آستانت، مژده داده ام، تا برود نگاه كند وقتي كه زائران، هنگام نماز، آستين بالا مي زنند، چگونه حوض با خوش بويي اذان حرمت، وضو مي گيرد.
برود نگاه كند كه شيفتگان كوي معرفت آمده اند و دل ها را روانه كرده اند قسمت بالاي سر.
براي اين دل، شايد فرصتي باشد كه پيرو آن سپيد شود.

«آخر به كجا روي كند اين همه رحمت
گر بر در تو شخص گرفتار نيايد
ديدم همه جا بر در و ديوار حريمت
جايي ننوشته كه گنه كار نيايد»


السلام عليك يا امام الرئوف!
سلام بر تو كه مهرباني هايت از شمار زائران انبوهت بسيار بيشتر است.

امروز، سلام اشكبار ما با سوختن «اباصلت» همراه شده است.
ما و او ـ هر دو ـ داغدار خورشيدي هستيم كه غروب مي كند.

سلام بر تو اي خورشيد تابان خراسان كه تمام انگورها، مرثيه خوان واپسين لحظات توانَد.

محمد کاظم بدر الدین

برگرفته از : irc.ir

پرنده اي كه تن از تنگنا در آورده است
شكسته بالش و موجي شناور آورده است
به جز تو كيست به پروازشان برانگيزد؟
كبوتران دلش را كه پرپر آورده است
هنوز حرف دلش را نگفته مي داني
غمي از آنچه بگويد فراتر آورده است
كسي كه خفته در اين نقطه خوب مي بينم
خضوع سبز جهان را به بستر آورده است
مسير رويش جنگل به سمت خورشيد است
چه دست هاي فقيري به محضر آورده است!
زمان دوباره از اينجا شروع خواهد شد
جهان به دست خودش رو به آخر آورده است
نمي پرد مگر از روي دست هاي شما
پرنده اي كه تن از تنگنا در آورده است

سروده : محمد علی کعبی

سروده: زنده یاد قیصر امین پور

سالروز ارتحال جانگداز رسول مهربانیها ،مظهر کرامت و سخا ،حضرت محمد مصطفی (ص) و سبط اکبرش امام بذل و عطا ،امام حسن مجتبی (ع) را به تمامی ارادتمندان تسلیت و تعزیت  عرض می کنم. 

============================================

خورشيد در عذاب شناور كبود شد
در پشت نخل هاي تناور كبود شد
وقتي كه موج تير به سمتش روانه گشت
تابوت مثل حادثه در، كبود شد
آيا چه ديده بود به تشييع ياس كه
از فرط خشم، روي برادر كبود شد
تا لخته لخته خون و جگر توي طشت ريخت
بغضش شكست، صورت خواهر كبود شد
سيلي نخورده بود... ولي ديده بود كه...
رويش شبيه غربت مادر كبود شد
گاهي پريد رنگش... گاهي كبود... نه!
بعد از فدك مدام، مكرر كبود شد
جان داده بود پاي همان در همان نخست
وقتي كه بال هاي كبوتر كبود شد
زخم زبان شنيد ولي صبر كرد، صبر
از صبر، عرش حضرت داور كبود شد

حالا فقط به غربت او چشم دوخته
خاكي كه روز دفن پيمبر كبود شد
وقتي كه ريخت داغش بر باور قلم
صفحه به صفحه سينه دفتر كبود شد 

سروده : امیر اکبرزاده

مي گويي غريب است؛ مظلوم است؟ برايش گريه مي كني و اشك مي ريزي؟ راست مي گويي، حسن در هاله اي از مظلوميت و غربت پنهان است و جاي آن دارد كه براي غربتش خون گريه كني به جاي اشك. حتّي آستان و بارگاهي ندارد كه زير سايه آن، از آفتاب گرم مدينه خلاص شوي؛ تنها كاري كه مي تواني انجام دهي اين است كه روزها پاي پوشت را به خاطره كفشداري بقيع بسپاري و با پاي برهنه مهمان او شوي؛ آن هم از دور.
زيارتنامه ات را آرام بخوان! مواظب شكفتن بغضت باش كه به گوش شرطه هاي وهّابي نرسد! اين جا غير از حال خودت بايد مواظب اتّحاد مسلمانان و سهميه زائران ايراني باشي.
شب ها امّا حال ديگري دارد؛ درست است كه درها بسته، امّا ديگر كسي براي نمناكي صورتت، چپ چپ نگاهت نمي كند و به نشانه اعتراض، آيات شرك را برايت لقلقه نمي كند.
حالا مي تواني سرت را در شبكه هاي پنجره ها فرو ببري و پيشاني ات را به آن بچسباني و تا دلت مي خواهد گريه كني و خالي شوي. تازه در آن ظلمت كسي از حال چشم هايت هم باخبر نمي شود.
امّا از همه اينها كه بگذري، يك چيزي مي ماند كه مثل سنگ توي دل آدم سنگيني مي كند. چرا؟ اين همه غربت براي چيست؟
مگر امام حسن عليه السلام سيّد جوانان اهل بهشت نيست؟ كريم اهل بيت نيست؟ آخر مي داني! نه اين كه امام فقط در مدينه غريب باشد، نه؛ او در بين دل هاي ما نيز غريب است؛ همان طور كه تاريخ، حديث غريبي او را به دوش مي كشد.
امام غريب ما، همان رزمنده اي است كه حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام، بارها او را از قلب سپاه دشمن بيرون مي كشيد و ديگران را سفارش مي فرمود، مراقب او باشند تا نسل پيامبر صلي الله عليه و آله با شهادتش در خطر نيافتد.
همان امامي است كه در جريان فتنه جمل، به كوفه رفت و با خطبه كوتاه و چشمگير خود، جمع عظيمي را بر جنگ عليه اهل جمل تحريك كرد.
امام ما، همان امامي است كه سه بار، مال خود را با خدا تقسيم كرد و 25 بار نيز بيابان هاي گرم حجاز را براي زيارت خانه دوست، با پاي پياده طي كرد.
امام ما با همه بزرگواري اش و با همه سخاوت و شجاعت و كرمش، هنوز هم غريب است، هنوز هم.

نوشته: سید حسین ذاکر زاده

سروده امیر اکبر زاده

برگرفته از:irc.ir 

برگرفته از:irc.ir 

نه اشك ها در چشم دوام آوردند، نه حرف ها بر زبان. روايت درد آسان نيست. خاك هاي بيابان مي دانند كه سيلي آفتاب يعني چه؟
تشنگي را بايد از ريگ هاي ساحل پرسيد تا بگويند آب به چه مي ارزد.
هم كوفه از سكوت پر بود و هم شام. تنگ راه هاي شام انتظار مي كشيدند تا صداي قدم هاي كسي بگذرد و دريغ! مسلمانان شهر، بيگانه و غريبه اند با برادران خويش! حرف ها فاسد شده اند پشت ميله هاي زندان سينه ها. دستي بيرون نمي آيد كه سلامي را پاسخ دهد. فرياد را از قاموس كوفه و شام ربوده اند و اراده ها را چپاول كرده اند. دست ها را بريده اند. به آدم ها ياد داده اند خم و راست شوند. كسي نمي داند شجاعت چيست و جوانمردي را با كدام قلم مي نويسند؟ چهل روز گذشت. نه از آب خبري بود، نه از بابا! آسايش از فراز سرمان پركشيده بود. چشم هايمان به تاريكي خرابه عادت كرده بود. اشك هايمان را چهل روز است كه نشسته ايم! چهل روز است كه از پاننشسته ايم. زنجير بر دست هايمان نهادند و در ميدان هاي شهر گرداندند، غافل كه چلچراغ را به ديار شب مي برند. خواب كودكانمان را آشفتند تا بر مصيبتمان بيفزايند، غافل كه ما صبر را سال هاست مي شناسيم. ما صبر را در خانه علي(ع) آموخته ايم.
از دشنه و دشنام كم نگذاشتند، از گرد و خاك كردن، كم نگذاشتند تا حقيقت پاكي مان پوشيده شود، ولي چه باك! حضرت دوست اگر با ماست، چه باك از اين همه دشمني! زبان ها را دستور به سكوت دادند، ولي آنچه البته دير نمي پايد، سكوت است.
قلب ها را نتوانستند بازدارند از اندوه. مغزها را نتوانستند بازدارند از تأمل. خطبه هاي زين العابدين(ع) قيام كرده و قد برافراشته بودند در ميان جمعيت، تا پيام رسان خون تو باشند. طنين شهادت تو پرده ها را لرزاند، ريسمان ها را گسيخت و قلب ها را گشود.
چهل روز گذشت، اما اگر چهل سال يا چهارصد سال هم بگذرد، «صداي هل من ناصر...» تو بي پاسخ نخواهد ماند.
روزگار اين چنين نخواهد مانْد
دولتِ ظالم و كين نخواهد ماند
قرن ها مي روند و مي آيند
پرچمت بر زمين نخواهند ماند

نوشته : میثم امانی

سفر کردم به دنبال سر تو
سپر بودم برای دختر تو
چهل منزل کتک خوردم برادر
به جرم این که بودم خواهر تو

حسینم واحسین گفت و شنودم
زیارت نامه ام جسم کبودم
چه در زندان، چه در ویرانة شام
دعا می خواندم و یاد تو بودم

برای هر بلا آماده بودم
چو کوهی روی پا استاده بودم
اگر قرآن نمی خواندی برایم
کنار نیزه ات جان داده بودم

عذار نیلی و قدّ خم و چشم تر آوردم
گلاب اشک بهر لاله های پرپر آوردم
زجا برخیز ای صد پاره تر از گل! تماشا کن
که از جسم شهیدانت، دلی زخمی تر آوردم
تمام یاس هایت را به شام از کربلا بردم
چو برگشتم برایت یک چمن نیلوفر آوردم
مسافر از برای یار سوغات آورد اما
من از شام بلا داغ سه ساله دختر آوردم
اگر چه سر نداری یک نگه بر سیل اشکم کن
که با چشمان خود آب از برای اصغر آوردم
تو بر من از تن بی سر خبر ده ای عزیز دل!
که من برتو خبرهای فراوان از سر آوردم
چهل منزل سفر کردم به شهر شام و برگشتم
خبر ازچوب و از لعل لب و طشت زر آوردم
زاشک چشم و سوز سینه ی مجروح وخون دل
همانا مرهمت بر زخم های پیکر آوردم
قد خم، موی آشفته، تن خسته، رخ نیلی
به رسم هدیه میراثی بود کز مادر آوردم
زسیل اشک دریا کرده ام چشم محبان را
به آهم شعله ها از سینه ی میثم برآوردم

استاد سازگار(میثم)

چه به ناگاه رفتی نیمای عزیز

... به خدا می سپارمت ای نازنین رفیق

روحش شاد و یادش گرامی