صحنه پابرجاست!

فرا رسیدن بعثت نبی مکرم اسلام ، حضرت ختمی مرتبت ، محمد مصطفی (ص) خجسته باد

خوش رحمتي است ياران، صلوات بر محمد
گوييم از دل و جان، صلوات بر محمد
گر مؤمنيّ و صادق، با ما شوي موافق
كوريّ هر منافق، صلوات بر محمد
در آسمان فرشته، مهرش به جان سرشته
بر عرشْ خوش نوشته: «صلوات بر محمد»
اي نور ديدة ما، خوش مجلسي بيارا
مي گو، خوشي خدا را، صلوات بر محمد
مانند گل شكفتيم، دُرّ لطيف سفتيم
خوش عاشقانه گفتيم صلوات بر محمد
گفتيم با دل و جان با عاشقان و خوبان
شادي روي ياران، صلوات بر محمد

شاعر : شاه نعمت الله ولی

بيابان تا بيابان چشمه آبند چشمانت
چه شبهايي كه مثل ماه، ميتابند چشمانت
همايي، قابِ قوسين است جولانگاه پروازت
كجا در دام دنيا ميشود پابند چشمانت؟
پر از گلهاي سرخ تشنه است اين باغ باراني
تو كه از سلسبيل عشق سيرابند چشمانت
من از دنياي بعد از تو نميترسم خودت گفتي
نميخوابد دلت، وقتي كه ميخوابند چشمانت

شاعر:پانته آ صفایی بروجنی

ابراهیم قبله آرباطان

شاعر: خدیجه پنجی

شهادت حضرت باب الحوائج امام کاظم علیه السلام تسلیت باد

------------------------------------------------------

 کسی که بوسه زند عرش، آستانش را
قضا به گوشه زندان نهد مکانش را
کسی که روح الامین است طایر حرمش
هجوم حادثه بر هم زد آشیانش را
به حبس و بند و شهادت اگر چه راضی شد
به جان خرید بلاهای شیعیانش را
قسم به سجده طولانی‌اش ز شب تا صبح
به سود حلقه زنجیر استخوانش را
چو از مدینه پیغمبرش جدا کردند
به هم زدند دریغا که خانمانش را
ز حیله بازی هارون دون نجاتش داد
بریده بود بیداد خود امانش را
به جز عبای فتاده به خاک در زندان
نبینی آن که بجویی اگر نشانش را

شاعر: استاد سید رضا مؤيد

مي گويم يا بابَ الحوائج!

و تنها نگاه مي ماند و قطره قطره اشك هاي بي صدا!

تنها نگاه مي ماند و قطعه قطعه سخني بر گلو خشكيده:

السَّلامُ عَلَي الْمُعذَّبِ في قَعر السُّجُون...

... و يك باره، آتشفشان دل مي آشوبد و گريه، سراسر گونه هايم را به مرثيه مي خواند:

و ظُلَمِ الْمَطَاميرِ ذِي السَّاقِ الْمَرضُوضِ بِحَلَقِ الْقُيُودِ...

آه! چه تلخ است، نگاه آزادي را زنداني كردن!

چه زشت است آسمان را به زندانبان سپردن!

آه، كه ناگوار است؛ اهريمن بر سرير و سليمان در تاريكناي تنهايي ها!

چه جانگداز است، غروبي كه سعي كند خورشيد را به لحظه هاي فراموشي بسپارد!

نه! نمي توانست زنداني باشد؛ آخر، «حقيقت» كه زنداني نمي شود!

آخر، پرتو نور الهي را نمي شود خاموش كرد!

جمال «موسوي»اش كه پرتواي از جمال الهي بود، گويي از زندان بغداد تجلّي كرده است! تمام كاينات، هر شب بهره مند از «شعشعه پرتو ذاتش» بودند و حجّت خدا، دل هاي پر از باور مؤمنان را به سير معنوي كلامش مي سپرد!

مولا جان! اي درياي رحمت و اي شفاعت جاري! چهارده سال به عبادت هاي زيبايت، آسمان و زمين درود فرستادند و تبلور «قَد اَفَلح المؤمنون» را در جمال آسماني ات به تماشا ايستادند. چهارده سال تو در باورها بودي و دشمنانت، گمانه هاي خويش را به بند كشيده بودند!

چهارده سال صداقت نگاهت، آسمان و زمين را به تماشا فرا خواند و تنها سياه جامگانِ سياه دل عباسي، خود را محروم از زيارتت كردند!

امّا چگونه مي توانم ناديده بگيرم، تمام غريبانه هاي دلم را:

گوشه اي، يا خلوتي، كو، تا بنالم همچو ني

بر تمام ناله هايم، من ببالم همچو ني

سينه ام را بي مهابا، تا زداغت پر كنم

از غروب روزهاي بي چراغت، پر كنم

بر تمام غربتي كه سال ها اندوختي

عاشقانه، در جوار عشق جانان، سوختي!

كاش مي شد، اشك ريزان، بي قرارت همچو شمع

شعله گيرم من بسوزم در جوارت همچو شمع!...

مي گويم: يا باب الحوائج!

و قنوت دست هايم، پر از ياد تنهايي ات مي شود، تنهايي!

تنهايي در خلوتي به وسعت عرش و فرصتي به طول تاريخ!

تنهايي! تنهاييِ عارفانه اي كه اعتكاف از صداقتت درس مي گيرد و عبادت، مقابل پيشاني ات به خاك مي افتد.

مي گويم: يا بابَ الحوائج! و حاجتم بر آورده مي شود ـ آخر كدامين حاجت بالاتر از توّجه و عنايت حضرتت!؟

مي گويم: يا بابَ الحوايج!

و در قنوتم، كهكشاني از نياز، نقش مي بندد؛ انگار تمام دردهاي بشري، با دعاي تو قابل درمانند! آرزوهاي بسياري از دلم مي گذرد، امّا تمام آرزوهايم معطوف به زيارتت مي شود، تا بيايم و از نزديك درد دل كنم و بنالم؛ بنالم از داغ و غصه هايي كه دارم! بنالم از تنهايي و مثل ني، از جدايي ها شكايت كنم.

با تو از نيايش هاي انتظار بگويم؛ انتظاري كه قرن هاست، تمام آرزوهايمان را به خود معطوف كرده است؛ آرزوي ظهور موعود!

آرزوي حضور آن صداقتِ محض بر سرير عدالت! آرزوي سپيده اي بدون فلق و آسماني بدون ابر!

مولا جان، بابَ الحوائج! دردمندانيم، جوياي درمان؛ اينك اين تو و كَرَمت!

تقويم، روي سياه ترين برگه هاي خود ورق مي خورد و به هزار و چهار صد سال پيش بر مي گردد؛ به شبي كه غم، به شب نشيني كوچه هاي تاريك كاظمين آمده است.

شب، خجالت زده از لابلاي انگشتان سياهي، در خاك ها فرو مي چكيد. خورشيد، خودش را پشت غروب ها و كوه ها پنهان كرده است؛ گويي اين كه در خيابان ها مرگ پاشيده باشند!

مرگ در قالب تعارف خرما تقديم امام موسي كاظم عليه السلام مي شود .

يك لقمه ديگر از اين خرما و ريحان ميل كن، اگرچه به زهر آغشته شده باشد!

... و چقدر هارون به دست هاي سياه و جنايت وحشيانه خودش افتخار مي كرد!

افتخار به شكستن حريم حرمت ائمه!

افتخار به خانه نشين كردن عدالت و زمينگير كردن ساقه هاي پيچك هاي عاشق!

اي كاش طاق هاي آسمان مي شكست و باران بلا بر زمين نازل مي شد و اين اتفاق ناگوار نمي افتاد!



چشم هايت كه به گنبد طلايش مي افتد، بي اختيار اشك به شب نشيني چشم هايت مي آيد!

«السلام عليك يا عَلَم الدين و التّقوي

السلام عليك يا خازن علم النبيين

السلام عليك يا نائب الاوصياء السابقين

السلام عليك يا مولي موسي بن جعفر و رحمه اللّه و بركاته»

خداحافظ اي دست هاي پاك عبادت!

خداحافظ اي پيشاني پينه بسته از تهجد شبانه!

خداحافظ اي نور خدا در تاريكي هاي زمين!

خداحافظ اي درهاي رحمت الهي، از دست هاي شما جاري بر روي خاك!

خداحافظ اي معدن انوار علم و وارث سكينه نياكان پاك!

خداحافظ اي كوچه هاي غريبه كاظمين!

خداحافظ اي سال ها زندان، سال ها غل و زنجير!

خداحافظ اي سال ها انتظار!

بگذار و بگذر؛ خشت خشت ديوارهاي تاريك زندان را و لحظه لحظه تنهايي ات را!

بگذار و بگذر؛ تمام دلتنگي ها و بي كسي هايت را!

بگذر از اين شهر كه مردم قدر تو را نمي دانند و خورشيد عالمتاب را بر بالاي سرشان نمي بينند!

ابراهیم قبله آرباطان

آقــــــا بیا؛ به خاطر بــاران ظــــهور کن

وقتی برای بدرقـــــه عشـــــق میــــروی

افسرده از هجــــــــــوم هوسهای عالمیم

آقــــا؛ به حرمــت مفــــــــهوم انتـــــــظار

کی میشـــــــــود که تو از راه مـــیرسـی؟

یا صـــــاحب الزمــــــــان؛ قدمت خیـر،العجل

 یعنی که ای تمام عدالت، ظهور کن

پانزده رجب سالروز وفات جانگداز عقیله بنی هاشم حضرت زینب کبری (سلام الله علیها) تسلیت باد

همين كه روز بر آن دشت، طرحي از شب ريخت
هزار كوه مصيبت به دوش زينب ريخت
نظاره كرد چو «شمس الشموسِ» بي سر را
به گوش گوش فلك، ناله ناله يا رب ريخت
جهان براي هميشه سياه شد چون شب
ز چشم هاي ترش هرچه داشت كوكب ريخت
چه بود نيت ناآشكار ساقي غم
كه جام زينب غم ديده را لبالب ريخت
كشاند كرب و بلا را به شام و بام فلك
هزار فصل طراوت به باغ مذهب ريخت
زبانه هاي كلامش به جان دم سردان
شراره ها شد و آتش نشاني از تب ريخت
اگر هميشه ببارند ابرهاي جهان
نمي رسند به آن اشك ها كه زينب ريخت

شاعر: سعید بیابانکی

شاعر:منیره سادات هاشمی

سلام بر خاك تشنه اي كه سرگشته، تو را خواند! سلام بر نگاه هاي مضطرب تو!
سلام بر تو اي بانوي ايستاده بر آتش!
سلام بر سوختگي لب هايت!
سلام بر گيسوان پريشانت!
سلام بر لحظه غريبانه اسارتت! سلام بر قامت خميده ات! سلام بر جگر سوخته ات! قصيده صبوري ات را كدام قلم مي تواند بسرايد؟
تو را ديدند در ميانه ميدان آن هنگام كه چهار فرزندت را تا شهادت، بدرقه كردي. تو را ديدند كائنات، آن هنگام كه آتش، تنها يادگار برادرت را احاطه كرده بود و مضطرب شدي. تو را ديدند كه خود را به آتش انداختي تا پروانه اي بالش نسوزد.
تو را ديدند نگاه هاي پريشان، آن هنگام كه در آرامش عظيم الهي ات گفتي «ما رأيت الاّ جميلاً».
صبر، بر شانه هاي تو تكيه مي كرد؛ تو يگانه ترين بودي در آشوب لحظه ها.
دهان ها بسته شد و چشم ها از حدقه درآمد، آن هنگام علي وار، لب به سخن گشودي. شمع كلام تو را چگونه خاموش مي توان كرد؟
در سوز كلام تو تاروپود رنج را از هم مي شكافت. و جان هاي بي تاب را بي تاب تر مي كرد.
بانو! طواف عاشقانه، گرد خيمه اي سوخته، تنها حج زينب را مي خواهد.
دقيقه هاي سخت گودال، تاب آوردن زينب را مي خواهد. چهل منزل مشقت پشت سر گذاشتن، را جز گام هاي زينب، نمي تواند تاب بياورد. گذشتي از پاره هاي دل خويش، از زخم هاي حضرت سجاد عليه السلام، از گوشواره هاي كشيده شده، از لب هاي كبود، از نيزه هاي برافراشته.
سر بر محمل گذاشتي و گذشتي از اين همه، تا سر بر دامان آرامش مادر بگذاري و بياسايي اين همه رنج را.
زمين تا باقي است، از ياد نخواهد برد صبوري ات را بانوي صبر!

گر پاي كسي در حرمت جاي بگيرد

از لطف خريدارشوي تو به نگاهي

شاهي بنما و بده بر ما تو پناهي

دل را ببرد تا به خدا، گر كه بخواهي

سخت است بيارم به حرم، بار گناهي

گويم كه بگردم به فداي تو الهي

آيد نشود در دو جهان غرق تباهي

از كودكي‌ام حب تو با شيره ي جان داد

مادر به اميدي كه شوم آنچه تو خواهي

يك عمر دلم را به تو بستم كه از آن رو

گويي بمن اي شاه، تو هم جزء سپاهي

شاعر:کمال مومنی

به جز از علی نباشد به جهان گره‌گشایی                  طلب مدد از او کن چو رسد غم و بلایی

چو به کار خویش مانی در رحمت علی زن              به جز او به زخم دل‌ها ننهد کسی دوایی

میلاد مسعود مولانا امیر المومنین ، اسدالله الغالب ، علی بن ابیطالب (علیه افضل صلوات الله الواهب) بر عاشقان و دلباختگان حضرتش مبارک

اي بر لب هر زمزمه نامت غزلي تر!

چشمان تو از كوثر و زمزم عسلي­ تر

خورشيدتر از روي تو اين خاك نديده است

اي تيغه مشرق به جلاي تو جلي­ تر

تو آخرِ عشقي و زبان ِدلي و نيست

از جذبه چشمان تو بين­ المللي­ تر!

سر باز كن اي راز كه در غربت اين چاه

هر چشم به اعجاز لبت خشك، ولي تر!

اي دامنه نور حرا در عرفاتت

با دست تو پيمان محمد(ص)، عملي­ تر

از جنس كدامين مِيِ­ نابي كه به نامت

لب مي­شود از سكر شرابي ازلي­ تر

جز نام بلندت چه بخوانم؟ چه بگويم؟

از صولت شمشير خدا كيست علي­ تر؟!

احمدرضا الياسی

در پی طرح لایحه انجمنهای ایالتی و ولایتی در مجلس شوراى ملى در سال 1341 شمسى، امام خمينى(ره) با دستگاه جبّار پهلوى به مبارزه پرداخت. اوج اين مرحله از نهضت، يورش ناجوانمردانه ايادى رژيم به مدرسه فيضيه و ضرب و شتم و كشتار طلاب و فضلاى حوزه علميه قم در دوم فروردين سال 1342 شمسى بود. در واكنش به اعمال ننگين رژيم پهلوى، حضرت امام در عاشوراى سال 42، سخنرانى كوبنده‏ اى عليه نظام شاهنشاهى ايراد نموده و از شاه و اسرائيل به شدت انتقاد كردند. به دنبال اين سخنرانى افشاگرانه، آن حضرت دستگير و زندانى گرديد. خبر دستگيرى مرجع تقليد مردم، به سرعت در قم و سپس در تهران و ساير شهرها انتشار يافت. مردم قم به خيابان‏ها ريختند و با تقبيح عمل دولت در دستگيرى امام به راهپيمايى اعتراض‏ آميز پرداختند. شاه كه در برابر قيام قهرآلود ملت، تاج و تخت خود و سلطه آمريكا را در حالِ زوال و سقوط مى‏ديد، با رگبار مسلسل به جنگ ملت آمد و توسط نيروهاى جهنمى و خون آشام خود تظاهرات كنندگان را با وضع فجيعى قتل عام كرد و تهران را در پانزده خرداد 1342، به كشتارگاه مخوف و حمام خون مبدل ساخت. همزمان با قتل عام مردم مبارز در تهران، كشتارهاى فجيعى در قم، شيراز، مشهد، تبريز و ديگر شهرستان‏ها توسط دژخيمان رژيم به وقوع پيوست. از تعداد مقتولين 15 خرداد آمار صحيحى در دست نيست ولى تعداد شهدا را بين 5 تا 15 هزار نفر تخمين زده‏ اند. در اين ميان على‏ رغم سانسور شديد خبرى، اخبار مربوط به دستگيرى رهبر نهضت اسلامى ايران و قيام پانزدهم خرداد و كشتارهاى آن، در مدت كوتاهى در سراسر كشور پخش شد و موجى از نفرت و خشم عليه شاه به راه افتاد. سرانجام حضرت امام پس از ده ماه بازداشت، در هجدهم فروردين 1343 از زندان آزاد شدند و پس از آزادى نيز همان مسير قبلى را ادامه دادند. قيام 15 خرداد، نقطه عطفى بود در تاريخ مبارزات ملت قهرمان ايران كه حضرت امام، آفريننده و شكل دهنده آن قيام الهى بود. روحانيان انقلابى در تداوم اين حركت عظيم و پرخروش امت مسلمان ايران، طى يك دوره پانزده ساله، نقشى اساسى داشتند و در اين مدت، سالروز قيام 15 خرداد، هيچ‏گاه در سكوت و خاموشى سپرى نشد؛ زيرا كه 15 خرداد، براى امت قهرمان و شهيد پرور ايران از اهميت و اعتبار ويژه‏ اى برخوردار بوده و همواره خواهد بود.

«سفر به خير گل من كه مي روي با باد

ز ديده مي روي اما، نمي روي از ياد

كدام دشت و دمن يا كدام باغ و چمن

كجاست مقصدت اي گل؟ كجاست مقصد باد؟»

سفر به خير پدر، سفر به خير آرام جان، سفر به خير مهربان، سفر به خير! آرام تراز نسيم مي روي اما حسرت نديدنت، هميشه روزهايمان را نقره داغ خواهد كرد.بي شك بعد از تو، هوا سنگين تر خواهد شد و غصه ها تلخ تر. چگونه مي شود باور كرد كه خاك، تحمل كند هم نفس هوايي باشد كه تو در آن نفس نخواهي كشيد؟ چگونه مي توان باور كرد كه آسمان مي تواند بدون اينكه عطر نفس هاي تو را تنفس كند، زنده بماند؟!

بي تو حتما ابرها دق مي كنند و باران، تا روزهايي دور، در ترك زخم هاي كوير دفن خواهد شد. جاي تعجب نيست اگر بعد از تو گياهي نرويد؛ چرا كه موسيقي قدم هايت ديگر بهار را بر هيچ كجاي اين خاك، آواز نخواهد كرد.

زمين، اقيانوس اقيانوس اشك مي شود و چشم هاي غروب، سرخ تر از هميشه، خون گريه مي كند غروب آفتابت را.

جهان، سوگوار توست و شب، پيراهن سياهي كه هميشه سوگوارت خواهد ماند.

آتشفشان ها، اين زخم هاي كهنه زمين، از داغ دوري ات دوباره سرباز مي كنند؛ مثل زخم هاي كهنه ما. درخت ها هر روز صبح زود به اميد شنيدن بوي پيراهنت، بادها را از خواب بيدار مي كنند. و نسيم، به عشق بوييدن عطر صدايت، تمام روزهاي نيامده را زير پا مي گذارد.خبر پر كشيدنت ناگهان تر از هر غصه اي، بغض مي شود و بغض ها گريه مي شوند تا شايد ذره اي از دلتنگي هايمان در تكان شانه هامان حل شود. وقدري سبك تر شويم.

بعد از تو حتي ديوارها خودشان را از سايه هايشان دريغ مي كنند؛ تا مبادا خواب فراموشي، اسم خوش تو را از حافظه هايشان بگيرد! هر چند روزهاست كه بار سفر بسته اي، اما هنوز بوي تو را در مهرباني خويش حس مي كنيم. هنوز هم ردپاي تو روي لبخندهايمان پيداست. هنوز هم از آفتاب به ما نزديك تري و هنوز قاب عكست بر سينه ديوار خانه هايمان به ما لبخند مي زند و هنوز يادت شيرين ترين خاطره روزهاي پيشين ماست و خواهد بود.

«اي ياد دور دست كه دل مي بري هنوز

در چشمم از تمامي خوبان سري هنوز»

اي نام جاويدان تاريخ و اي جاويدان ترين نام ها، يادت جاويد!

زنده تر از تو كسي نيست چرا گريه كنيم؟

مرگمان باد و مباد آن كه تو را گريه كنيم

هفت پشت عطش از نام زلالت لرزيد

ما كه باشيم كه در سوگ شما گريه كنيم؟

رفتنت آينه آمدنت بود ببخش

شب ميلاد تو تلخ است كه ما گريه كنيم

ما به جسم شهدا گريه نكرديم، مگر

مي توانيم به جان شهدا گريه كنيم؟

گوش جان، باز به فتواي تو داريم بگو

با چنين حال بميريم وَ يا گريه كنيم؟

اي تو با لهجه خورشيد سراينده ما

ما تو را با چه زباني به خدا گريه كنيم؟

آسمانا! همه ابريم گره خورده به هم

سر به دامان كدام عقده گشا گريه كنيم؟

باغبانا! ز تو و چشم تو آموخته ايم

كه به جان تشنگي باغچه ها گريه كنيم

(شاعر: محمدعلي بهمني)