خدايان سنگي، هواي زلال شهر را در كام خود كشيده بودند و در تاريكخانه چشم ها، تيرگي جهالت جاري بود. «كسرا» به غرور خود قامت مي افراشت و «آتشكده ها»، در شعله هاي پيچان خود مي لوليدند و خداي بتكده ها، بي جان مي نگريستند و جهالت جاري را قد كشيده بودند.
از باغات رفيع آريايي ها، بادهاي ناملايم شرك مي وزيد و بر ديواره هاي كفر مي كوبيد. تولد هر پسري را وليمه اي از شراب و شعبده و عيش مدام بود و تولد دختركي را چشمان وحشي پدر، به دستان سياه گورها مي سپردند.
دزدي، غرور قبيله بود و گردنه ها را چپاولگري، تفاخر ايل.
... و گفتند كه «اقراء»؛ بخوان به نام خداوند؛ بخوان به نام آينه دار!
او خواند و لبيك ملايكه شروع شد؛ او خواند: «قولوا لا اله الا الله تفلحوا».
پيراهنش، عطر بال ملايكه مي داد و دست هايش نفحه وحي.
از «حرا» كه پايين مي آمد، شانه هايش، بوي آسمان مي داد.
مي خواند و از حنجره صحرا، عطر بهشتي مي تراويد. مي خواند و نيايش گياهان، جان مي گرفت.
مي خواند و دست هاي دعا، بر سينه آسمان ها چنگ مي انداخت.
مي خواند و مأذنه هاي شهر، جان تازه براي تلاوت وحدانيت گرفته بود.
مي خواند و از دهان بادها، زمزمه هاي يكتاپرستي، جاري مي شد.
«اقراء باسم ربك الذي خلق...»
لبخندها شكوفه دادند. او خواند و كعبه از گرد و غبار شرك و شك، قامت برافراشت.

ابراهیم قبله آرباطان