بر شانه هاي خواب زمانه تكان شدي
در متن خاك، حادثه اي ناگهان شدي
جاري شدي ز قله بي شبهة حرا
جبريل شعله كرد، تو آتش فشان شدي
در كامِ لال ماندة انسانِ پايمال
فرياد اعتراض نشاندي، زبان شدي
بعد از چقدر كفر كه ايمان بعيد بود
پيغام وحي رو به زمين و زمان شدي
ناگفته بود سوره به سوره حديث حق
ناگفته هاي سبز خدا را دهان شدي
هرجا اميدِ هستي از آسمان گسست
با دست خويش سمت خدا پلكان شدي
هركس تو را گواه دل خسته اش گرفت
با گريه هاي بي كسي اش مهربان شدي
اينك منم: روايت در راه ماندگي
اينك تويي كه بغض مرا گوش جان شدي
با اين همه گناه زمين گير و روسياه
تنها تويي كه سهم من از آسمان شدي
اين سجده هاي يكسره را مستجاب كن
درمان زخم هاي دلم را شتاب كن
شاعر: سودابه مهيجي