صحنه پابرجاست!

ای اهل کوفه رحمی این طفل جان ندارد

خواهد که آب گوید اما زبان ندارد

دیشب به گاهواره تا صبح دست وپا زد

امروز روی دستم دیگر توان ندارد

هنگام گریه کوشد تا اشک خود نوشد

اشکی که تر کند لب دور دهان ندارد

رخ مثل برگ پاییز لب چو دو چوبه خشک

این غنچه بهاری غیر از خزان ندارد

ای حرمله مکش تیر یکسو فکن کمان را

یک برگ گل که تاب تیرو کمان ندارد

شمشیر اوست آهش،فریاد او تلظی

جانش به لب رسیده تاب بیان ندارد

رحمی اگر که دارید یک قطره آب آرید

بر کودکی که در تن جز نیمه جان ندارد

با من اگر بجنگید تا کشتنم بجنگید

این شیره خواره بر کف تیغ وستان ندارد

مادر نشسته تنها در خیمه بین زنها

جز اشک خجلت خود آب روان ندارد

تا با خدنگ دشمن روحش زند پر از تن

جز شانه امامش دیگر مکان ندارد

حاج غلامرضا سازگار

تیر نگذاشت که یک جمله به آخر برسد

هیچ کس حدس نمی زد که چنین سر برسد

پدرش چیز زیادی که نمی خواست ، فرات

یک دو قطره ضرری داشت به اصغر برسد ؟

با دو انگشت هم این حنجره میشد پاره

چه نیازی به سه شعبه است که تا پر برسد

خوب شد عرش همه نور گلو را برداشت

حیف خون نیست بر این خاک ستمگر برسد ؟

خون حیدر به رگش ، در تب و تاب است ولی

بگذارید به سن علی اکبر برسد

دفن شد تا بدنش نعل نبیند اما

دست یک نیزه برآن حلق مطهر برسد

شعله ور میشود این داغ دوباره وقتی

شیر در سینه بی کودک مادر برسد

زیر خورشید نشسته ، به خودش میگوید

تیر نگذاشت که آن جمله به آخر برسد

علی رضا لک

ایام سوگواری سرور و سالار شهیدان ، ارباب دلهای عاشقان ، سید جوانان اهل جنان ، حضرت ابا عبدالله الحسین علیه السلام را به تمامی دلسوختگان تسلیت و تعزیت عرض می کنم.

_______________________________________________________

شکر خدا تمامی ما سینه زن شدیم

با روضه های آل عبا سینه زن شدیم

اصلا خدا برای همین آفریدمان

قبل از وجود ارض و سما سینه زن شدیم

با عشق کربلا به حسینیه آمدیم

در فاطمیه های خدا سینه زن شدیم

رفتیم تا کبوتر گنبد طلا شویم

اما درون صحن رضا سینه زن شدیم

دارالولایه های سماوات مال ماست

از آن زمان که ما رفقا سینه زن شدیم

از گوشه های سنگر این فاطمیه ها

برخاستیم و با شهدا سینه زن شدیم

گاه ازنجف ، مدینه گهی سامرا و گاه

تا خیمه گاه کرببلا سینه زن شدیم

یا صاحب الزمان به تسلای قلب توست

گر در عزای جد شما سینه زن شدیم

محسن ناصحی

ما دو پیاله ایم که لبریز باده ایم

این دو پیاله را به ملک هم نداده ایم

تا وقت می کنیم حسینیه می رویم

ما سالهاست شیعه گریان جاده ایم

با هر سلام صبح به آقای بی کفن

انگار روبروی حرم ایستاده ایم

با رعیتی خانه ارباب با وفا

احساس می کنیم که ارباب زاده ایم

شکر خدا که نان شب ما حسین شد

ممنون لطف مادر این خانواده ایم

بال ملائکه است که ما را می آورد

یعنی سواره ایم اگر پیاده ایم

داریم با "حسین، حسین" پیر می شویم

خوشحال از این جوانی از دست داده ایم

علی اکبر لطیفیان

*********************************************************************************

عید الله الاکبر سالروز به ثمر رسیدن گل امامت و ولایت مولای عاشقان و عارفان امیر بیان حضرت اسد الله الغایب مولانا علی ابن ابیطالب را شاد باش می گویم

یاعلی

*******************************************

ولادت با سعادت هادی آل محمد ، امام علی النقی علیه السلام را شاد باش عرض می کنم

***************************************************

امشب از جام ولایت سر خوشم
از دل و جان باده را سر می کشم
میکده دارد هوای دیگری
در طرب آورده می را ساغری
هر طرف آید ندای نوش نوش
می رسد از عالم بالا سروش
ملک ایمان را چراغانی کنید
سینه را جمله جوشانی کنید
از "سمانه" شد عیان روی نگار
کز رخش آمد به دنیا نو بهار
مه خجل از طلعت زیبای او
جمع مستان واله مینای او
در سرای فاطمه گل باز شد
گوئیا بار دگر اعجاز شد
دیده بگشوده به عالم نوگلی
که بود نور دو چشمان علی
تهنیت آید ز سوی کبریا
در حریم خانه ی ابن الرضا
او بود چشم و چراغ فاطمه
درد ها سازد بگردون خاتمه
زینت عرش است و ارکان وجود
مهره زیبای خلاق ودود
باز یاران، وا گل شادی شده
سالروز مولد هادی شده
عاشقان احساس مستی می کنند
خاک پایش کل هستی می کنند
می زند خنده به مستان روزگار
می سراید نغمه از شادی هزار
نوبهاران با دلی افروخته
بر تن گل جامه گل دوخته
در جنان زهرای اطهر لب گشاد
کامده دنیا گل باغ جواد
بهجت قلب علی مرتضاست
نور چشمان علی موسی الرضاست

سروده حبیب الله موحد

آفتاب عزّت از عرش جلال آمد پدید
روز عید شادمانى را هلال آمد پدید
آفتابِ فضل، تابان گشت از کوه شکوه
ظلمت شب هاى هجران را وصال آمد پدید
روز، روزِ شادى و وقت نشاط آمد از آنک
بهترین روزهاى ماه و سال آمد پدید
اخترى گردید از برج ولایت جلوه گر
کز جمالش آیتى فرخنده فال آمد پدید
آسمان علم را تابنده ماه آمد عیان
بوستان شرع را خرم نهال آمد پدید
در سپهر عزّ و شوکت آفتاب آمد فراز
بر هماى دین و دانش پر و بال آمد پدید
دشمنان را مایه درد و الم شد آشکار
دوستان را دافع رنج و ملال آمد پدید
اى مسلمان دیده ات روشن که از لطف خدا
هادى الامّه شه احمد خصال آمد پدید
عشق و دل را موجبات اتّحاد آمد عیان
جان و تن را موجبات اتّصال آمد پدید
رکن دین، بحر سخا،غیث کرم، غوث امم
نور حق، شمس الضحى، فضل الکمال آمد پدید
عالمى فضل و تعالى، قلزمى علم و کمال
بر سریر جاه و اورنگ جلال آمد پدید
شوکت و جاه و سعادت را محیط، آمد عیان
حکمت و علم و فضیلت را جمال آمد پدید
جلوه دیگر به خود بگرفت عالم بهر آنک
بر رخ زیباى خلقت خط و خال آمد پدید
هر چه خواهى از خدا «طایى» بخواه امروز چون
بهر حاجت خواستن نیکو محال آمد پدید

سروده: طایی شمیرانی

حسن رحیمی

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

سالروز شهادت حضرت باقر العلوم امام محمد ابن علی الباقر (ع)بر ارادتمندان حضرتش تسلیت

هواي سينه ي دنيا چو عرش اعلاء بود

و نور عشق ميان زمين و بالا بود

مديحه خواني داوود مي رسد امشب

در اين شبي که شفق همنواي دريا بود

دل زمين خدا شوق پر کشيدن داشت

و آن کرانه که در اوج ناکجاها بود

مي نشست حضرت موسي به تور عشق علي

و شور و شوق دگر در دل مسيحا بود

تمامي شعف جلوه ي خداوندي

ميان خنده ي پيغمبرش هويدا بود

نگاه خيره ي زهرا به چشم هاي علي

نگاه خيره ي حيدر به چشم زهرا بود

خرابي دل عالم شدست آبادش

خوشا به حال نبي که عليست دامادش

زمين بهشت خدا شد ز اعتبار علي

و ماه محور رخ و گردش مدار علي

همين که حضرت زهرا عروس مولا شد

نمانده بود به سينه دگر قرار علي

به نان هر شب حيدر مدينه محتاج است

از اين به بعد که زهراست خانه دار علي

و با حضور قدم هاي مادر گلها

شکفت در دل خانه گل بهار علي

براي جنگ علي ذوالفقار لازم نيست

چرا که حضرت زهراست ذوالفقار علي

هزار همچو سليمان در کنار خانه ي او

نشسته اند که باشند ريزه خوار علي

به پاش ريخت پيمبر تمام دنيا را

گذاشت در کف حيدر چو دست زهرا را

سروده: مسعود اصلانی /بر گرفته از وبلاگ سبطین (با سپاس)

سالروز شهادت دردانه علی ابن موسی الرضا،جواد آل طه،امام محمد تقی علیه السللام تسلیت

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ميان حجره چنان ناله از جفا ميزد
كه سوز نالهاش آتش به ما سِوا ميزد
شرار زهر ز يك سوي و سوز غم يك سو
به جان و پيكرش آتش جدا جدا ميزد
نداشت شكوه ز بيگانگان به لب، دم مرگ
و ليك داد ز بيداد آشنا ميزد
برون حجره همه پاي كوب و دستافشان
درون حجره يكي بود، دست و پا ميزد
ستاده بود و جوادالائمه جان ميداد
ز او بپرس كه زخم زبان چرا ميزد؟!

سروده: استاد حاج علی انسانی

از تو گفتن دلي به نرماي آب مي خواهد اي مهربان سالار! و از تو شنيدن حكايتي است نامكرّر؛ چون عشق، چون حيات. مهرباني ات، باران بي دريغ بهاري بر دشت تشنه ي جان هاي بي شمار و شكوهت، تنديسي به سترگي تمام بزرگي هاي تاريخ است. كلامت، لطيف، چون سرايش سبز عاطفه، بزرگ، چون عظمت كوهساران قامت افراشته بر زمين و پر شور، چون تموّج درياهاي خروشان است.
راستي، اگر تو نبودي اي روحِ دميده در كالبد كلام! چه واژه هاي بِشكوهي كه زبان ناگشوده مي مردند و چه حكمت هايي كه از خزانه ي خِرَد، به تاراج فراموشي مي رفت. اينك، دل عالم در بند توست اي مهربان ترين نگاه هستي و آسماني ترين آواي عشق و محبت!
ديدگان ما، گلدان تصوير سخاوت توست و جان بي قرارمان، قرارگاه ياد پرشكوه تو. تو جان عالمي و بركت زمين و زمان و دست هايت، از بوي بخشندگي سرشار است.
سلام بر تو اي زبان گوياي همه ي پاكي ها و پاسدار شرافت و تقوا! سلام بر تو كه شب هاي تار را با چراغ ذكر و دعا، به سپيده ي سحري پيوند مي زدي! سلام بر تو كه هم پيمانِ سجده هاي طولاني و زمزمه هاي شبانه بودي!
سلام بر امام نهم و گل روي معنا! سلام بر آن شكيبا، بدان هنگام كه به شرف نوشيدن شهد شهادت نايل آمد؛ سلامي از همه سوي زمين و زمان، به بلنداي برترين نقطه ي آسمان.

عبدالطیف نظری

برگرفته از: irc.ir

سروده: استاد حاج غلامرضا سازگار

کوچه آب زده آينه کاري شده است

بوي اسفند و گلاب است که جاري شده است

آفتاب آمده بر کوچه طلا مي پاشد

آسمان آيه اي از جنس خدا مي پاشد

در دل مرد و زن و پير و جوان هلهله است

ذکر تسبيح و دعا بدرقه قافله است

مثل خورشيد به رغم همه گِل بستنها

قافله مي گذرد از همه دل بستنها

قافله مي گذرد شهر معطر شده است

چشمها از سر شوق است اگر تر شده است

حافظ ! اين قافله مصداق مضامين تو شد

مست از ذوق و سخن سنجي شيرين تو شد

گردن انداخته در حلقه طوق کعبه

که قدم مي زند اينگونه به شوق کعبه

ترسي از سختي صحرا و بيابانش نيست

غمي از سرزنش خار مغيلانش نيست

کاروان مي رود و جاده عقب مي ماند

چاوشي خوان به ندا آمده و مي خواند:

بارالها! نشود لال به هنگام ممات

هر زباني که فرستد به محمد صلوات

صلوات از دم گرم همه بر مي خيزد

با گل و آينه و خاطره مي آميزد

کاروان! مي روي و شوق زيارت داري

خوش به حال تو که اينقدر سعادت داري

خوش به حال تو که امسال مسافر شده اي

خانه دوست همين جاست که زائر شده اي

مي روي جرعه اي از زمزم حق نوش کني

يا که از غار حِرا شهد عَلَق نوش کني

عصر روز نهم حج به دعاي عرفه

محو حق مي شوي از حال و هواي عرفه

عرفات است، به سرگشتگي اش مي ارزد

آدم اينجا بدن و دست و دلش مي لرزد

کاروان! حال که از دوست رسيده پيکي

تنگ بربند کمر را و بگو لبّيکي

مست شو! مست،که اين جرعه به کام تورسيد

خوش به حال توکه اين قرعه به نام تورسيد

برو در مروه صفايي کن و خوش باش، برو!

سهم ماها، همه اي کاش شد، اي کاش...برو!

کاش ما نيز به اين قافله مي پيوستيم

کاشکي جامه احرام به خود مي بستيم

ما که اينگونه سراپا همه حاجت شده ايم

عاشقانيم که مشتاق زيارت شده ايم

گردن بندگي از شوق چنين کج داريم

دير ساليست که ما آرزوي حج داريم

مادرم گفته به حج ـ آرزوي دور از دست ـ

گيسوانش همه در جامه احرام نشست

پدرم گفت به حج رفته، وليکن در خواب!

تا ستونهاي فرج رفته، وليکن در خواب!

اي خدا مي شود آيا به طوافت برسيم

مثل سيمرغ برآييم و به قافت برسيم

دست در حلقه آن خانه و آن در بزنيم

بوسه بر خاک سر قبر پيمبر بزنيم

به سر آريم شبي را به سر خاکي که

رازهايي است در آن از بدن پاکي که...

رازهايي که ... چه سر بسته و پنهان و بديع!

اسم اين خاک بقيع است، بقيع است، بقيع

يادي از دختر پيغمبر و ميخ و پهلو

چه گذشته است ميان در و ميخ و پهلو!

بغض اينجاست که بر عمق گلو مي غلتد

اشک اينجاست که از چشم فرو مي غلتد

حج سراسر همه يادآوري از تاريخ است

مرحله مرحله اش باوري از تاريخ است

اين بنايي است که بي نقص ترين تقويم است

سند محکمي از آدم و ابراهيم است

اين بنايي است که گفته است به نجاشي ها

حاصلي نيست شما را ز فروپاشي ها

اين بنايي است که بيرون زده عشق از قِبَلش

کربلا و نجف و شام و دمشق از قِبَلش

اين نه ازآجروسنگ است ونه ازکاهگل است

خشت خشتش همگي حاصل اشک استودل است

چه شکوهي است در اين پيچ و خم اسليمي

هر که باشي چو به اينجا برسي تسليمي

کاروان رفته و حالا زسفر مي آيد

بوي اسفند و گل و عطر و شکر مي آيد

شعر در وضع چنين منظره اي مي ماند

کاروان مي رسد و چاوش خوان مي خواند:

بارالها! نشود لال به هنگام ممات

هر زباني که فرستد به محمد صلوات

سروده :مرتضی آخرتی

پر است خلوتم از ياد عاشقانه او *** گرفته باز دل کوچکم بهانه او

نسيم رهگذر اين بار هم نياورده *** به دست قاصدکي نامه يا نشانه او

مسافران همه رفتند و باز جا ماندم *** کدام جاده مرا مي برد به خانه او

در اشتياق زيارت به خواب مي بينم *** کبوترانه نشستم بر آستانه او

منو دوبال شکسته، من و دودست نياز *** چگونه پر بکشم سمت آشيانه او؟

غروب ابري پاييز مي چکد در من *** پرم ز هق هق باران کجاست شانه او؟

سروده : انسیه موسویان

امیر اکبر زاده

میلاد با سعادت مولای عشق و صفا،سلطان اباالحسن الرضا (ع) علیه آلاف التحیه والثنا خجسته باد

****************************************************

واسه لحظه پريدن زمينا هوا ندارن
چرا ضامناي آهو نظري به ما ندارن
آقا گندم نگاتونو بپاشين توي ايوون
آخه خيلي وقته چشما خبر از شما ندارن
اومديم تو قصه هاتون ديگه آسموني باشيم
دلامون يه حالي داره كه فرشته ها ندارن
يه نفر نشوني داده تو رو واسه رسيدن
ته خط رسيده هامون آقا آشنا ندارن
تو بيا كنار اون ها اگه قمرياي معلول
روي صندلي غربت دل و دست و پا ندارن
اينا بخشي از زمينن كه شروع آسمونه
نگين انتهاي خطن؛ اينا انتها ندارن
حالا كه براي خوندن همه كفترا غريبن
غزلي به غير هوهوي رضا رضا ندارن
مث واژه رسيدن واسه ماجراي سيبي
نظري به حال ما كن نرسيده ها ندارن

سروده: رزیتا نعمتی

سروده : امید مهدی نژاد

بانوي نور! جان دو عالم فداي تو

از مشهد شهود به بيت تو آمديم

معصومه زماني و محبوب عالمي

دل هاي آشنا به خدا، آشناي تو

فوج كبوتران دعا در سراي تو

يعني كه: هست عالم امكان، گداي تو

ما روي آوريم به دارالشّفاي تو

سروده روزبه فروتن پی

شهر مدينه چشم به راه تو بود و چشم هاي جهانيان نيز؛

چشم به راه نوزادي از دودمان پاكزاد عصمت و طهارت.

خانه امام موسي كاظم(ع) آبستن حادثه اي شگفت بود و «نجمه» ـ همسر امام ـ در شمارش لحظه ها بي تاب.

شور وعشق بود كه در فضا موج مي زد.

خورشيد مدينه آن روز مستقيم تر مي تابيد و گرم تر از هميشه به خانه امام مي نگريست و مي دانست كه امروز خورشيدي سر بر مي آورد كه هر چه خورشيد بايد از شعاع نوراني آفتاب جمالش، رخ بپوشاند.

اوّل ذي قعده سال 173 هجري قمري بود كه فاطمه معصومه(س) بر شاخسار بوستان شكوفان احمدي شكفت و جهان در طراوت وجودش و نامش، نَفَس تازه كرد و خجستگي را براي شيفتگانش به ارمغان آورد.

«سلام بر تو اي از سلاله رسول خدا

سلام بر تو اي ميوه دل زهرا و خديجه كبرا

سلام بر تو اي دختر عليِّ مرتضي

اي فرزند حسن مجتبي و اي فرزند حسين

و سلام بر تو اي دختر موسي بن جعفر...»

و اين همه كلمات روشن زمزمه من است وقتي به زيارت تو مي آيم.

وقتي به زيارت تو مي آيم، مشتاق و بيقرار ديدار توأم كه ديدار تو غبار روبي دل است و نشاط جان.

اي بانوي كرامت!

زير رواق روشن حَرَم تو پناه مي گيرم و دل را به ضريح تو دخيل مي بندم تا كبوتري شوم و در طواف گنبد طلايي ات جان بگيرم.

اي فاطمه معصومه(س)! آمدي و اذان عشق بر گوش جهان طنين افكند؛

آمدي و باران رحمت باريدن گرفت؛

آمدي تا گرماي خورشيد معرفت خويش را بر دل هاي مؤمنان بتاباني.

و ما دوستداران تو و دوستداران خاندان تو امروز مي گوييم: «يا فاطمةُ اِشْفِعي لنا في الجَّنة!».

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

برگرفته از: irc.ir

بنال اي دل كه شور غم به پا شد

مدينه سر به سر ماتم سرا شد

ز طوفان حوادث، كشتي علم

در امواج بلا بي ناخدا شد

امام صادق از بيداد منصور

شهيد مكتب دين خدا شد

صادق آل محمد(ع) بود و تبلور عبوديّت.

سي و چهار سال امامت و رهبري جامعه اسلامي را به عهده داشت. سي و چهار سالي كه از درخشان ترين دوره هاي تاريخ اسلام بود؛ چرا كه ايشان به تأسيس نهضت عظيم فكري و علمي پرداخت و با تربيت هزاران شاگرد به ترويج علوم الهي و احكام آسماني اسلام همّت گمارد و تا هنوز و هميشه تشنگان وادي معرفت از جامِ طهور آن امام، جرعه جرعه مي نوشند.

چهار هزار بيان و زبان، عطر علوم او را منتشر مي كردند و چهار هزار قلم، حكمت و انديشه اش را مي نوشت، تا آن ميراث آسماني براي بشر كنوني بماند و تا انسان در سايه آن به كمال رهنمون شود.

امام صادق(ع) در 25 شوّال سال 148 هجري به دستور منصور دوانيقي به زَهر جفا مسموم شد و در مدينه، مظلومانه به شهادت رسيد.

شهادت خورشيد هميشه تابان بقيع را به پيروان حضرتش تسليت و تعزيت مي گوييم.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------

نوشته: مجتبی تونه ای

دعا کبوتر عشق است ، بال و پر دارد

بخوان دعای فرج را و عافیت بطلب

که روزگار، بسی فتنه زیر سر دارد

بخوان دعای فرج را ولی به قلب صبور

که صبر ،میوه شیرین تر از ظفر دارد

نسیم لطف خدا ، انس بیشتر دارد

بهشت پاک اجابت ، هزار در دارد

بخوان دعای فرج را که صبح نزدیک است

خدای را، شب یلدای غم سحر دارد

مسافر دل ما ، نیت سفر دارد

شمیم غنچه نرگس، ز جای بردارد

بخوان دعای فرج را ز پشت پرده ی اشک

بخوان دعای فرج را که یوسف زهرا

بخوان دعای فرج را به یاد خیمه سبز

که آخرین گل سرخ از شما خبر دارد

حجاب غیبت از آن روی ماه بردارد

غروب و دامنه نورآفتاب و شفق

بخوان دعای فرج را دعا اثر دارد

*************************************************************

در هشتم شوال سال 1344 هجري قمري قبرستان بقيع به عنوان مهم‌ترين قبرستان اسلام به دست وهابيون تخريب شد.

به گزارش سرويس دين و انديشه خبرگزاري دانشجويان ايران(ايسنا) در کمتر کشوري به اندازه سرزمين حجاز، آثار مربوط به قرون نخستين اسلام وجود داشته است؛ چرا که زادگاه اصلي اسلام آن‌جاست و آثار گرانبهايي از پيشوايان اسلام در جاي جاي اين سرزمين ديده مي‌شود. ولي متأسفانه، متعصّبان خشک مغز وهّابي، بيشتر اين آثار ارزشمند را به بهانه واهي آثار شرک، از ميان برده‌اند و کمتر چيزي از اين آثار پرارزش باقي مانده است. نمونه بارز آن، قبرستان بقيع است. اين قبرستان، مهم‌ترين قبرستان در اسلام است که بخش مهمي از تاريخ اسلام را در خود جاي داده و کتاب بزرگ و گويايي از تاريخ مسلمانان به شمار مي‌آيد.

وضعيت بقيع قبل از تخريب

تا پيش از تخريب و ويراني قبور مطهر بقيع توسط وهابيت متعصب كه براساس معتقدات خود، به تخريب بسياري از آثار تاريخي پرداختند، بر روي قبور پيشوايان و ساير بزرگان اسلام که در مدينه مدفون بودند گنبدها و بناهايي قرار داشت. ائمه بقيع در بقعه بزرگي که به‏ طور هشت ضلعي ساخته شده بود و اندرون و گنبد آن سفيدکاري شده بود مدفون بودند. پس از تسلط وهابيون بر مدينه آن‌ها ضمن تخريب قبور، آثاري که بر روي قبور قرار داشت را نيز از بين بردند. در جريان اين واقعه بارگاه امام حسن مجتبي (ع)، امام سجاد (ع)، امام محمدباقر (ع) و امام جعفر صادق(ع) ويران شد. آنان اضافه بر قبور مطهر ائمه معصومين (ع)، ديگر قبور را هم تخريب كردند كه عبارتند از: قبر منسوب به فاطمه زهرا (س)، عبدالله بن عبدالمطلب و آمنه پدر و مادر پيامبر اسلام، قبر مطهر فاطمه بنت‌اسد (ع) مادر اميرالمومنين (ع)، قبر مطهر حضرت ام‌البنين (ع)، قبرعباس عموي پيامبر، ابراهيم پسر پيامبر (ع)، قبر اسماعيل فرزند حضرت صادق (ع)، قبر دختر خواندگان پيامبر (ع)، قبر حليمه سعديه مرضعه پيامبر (ع) و قبور شهداي زمان پيامبر (ع).

بقيع

نخستين تخريب قبور ائمه بقيع

نخستين تخريب قبور مطهر ائمه‌ بقيع به دست وهابيون سعودي در سال 1220 هجري يعني زمان سقوط دولت اول سعودي‌‌ها توسط حكومت عثماني روي‌ داد، پس از اين واقعه‌ تاريخي - اسلامي با سرمايه‌گذاري مسلمانان شيعه و به‌ كار بردن امكانات ويژه‌اي، مراقد تخريب‌ شده به زيباترين شكل بازسازي‌ شد و با ساخت گنبد و مسجد، بقيع به يكي از زيباترين مراقد زيارتي و در واقع مكان زيارتي - سياحتي مسلمانان تبديل‌ شد.

دومين تخريب بقيع

دومين و در واقع دردناك‌ترين حادثه تاريخي - اسلامي معاصر به هشتم شوال سال 1344 و پس از روي‌ كار آمدن سومين حكومت وهابي عربستان مربوط ‌مي‌شود؛ سالي كه وهابيون به فتواي سران خود مبني بر اهانت و تحقير مقدسات شيعه، مراقد مطهر ائمه و اهل‌بيت ‌پيامبر(ص) را مورد دومين هجوم وحشيانه‌ خود قراردادند و بقيع را به مقبره‌‌اي ويران‌ شده و در واقع مهجور و ناشناخته تبديل‌ كردند.

تخريب قبور در مكه، مدينه، جده و كربلا

وهابيون در سال 1343 هجري قمري در مكه گنبدهاي قبر حضرت عبدالمطلب (ع)، ابي‌طالب (ع)، خديجه (ع) و زادگاه پيامبر (ع) و فاطمه زهرا (ع) و "خيزران" عبادتگاه سري پيامبر (ع) را با خاك يكسان كردند و در جده نيز قبر "حوا" و ديگر قبور را تخريب كردند. در مدينه نيز گنبد منور نبوي را به توپ بستند، ولي از ترس مسلمانان، قبر شريف نبوي را تخريب نكردند آن‌ها همچنين در شوال 1343 با تخريب قبور مطهر ائمه بقيع (ع) اشياء نفيس و با ارزش آن قبور مطهر را به يغما بردند و قبر حضرت حمزه (ع) و شهداي احد را با خاك يكسان و گنبد و مرقد حضرت عبدالله و آمنه پدر و مادر پيامبر (ع) و ديگر قبور را هم خراب كردند.

وهابيون متعصب در همان سال به كربلاي معلي حمله كردند و ضريح مطهرحضرت امام حسين(ع) را كندند و جواهرات و اشياء نفيس حرم مطهر را كه اكثرا از هداياي سلاطين و بسيار ارزشمند و گرانبها بود، غارت كردند و قريب به 7000 نفر از علما، فضلا و سادات و مردم را كشتند. سپس به سمت نجف رفتند كه موفق به غارت نشدند و شكست خورده برگشتند.

منابع:

ناصر مکارم شيرازي، وهابيت بر سر دوراهي

جعفر سبحاني، آيين وهابيت

اصغر قائدان، تاريخ و آثار اسلامي مکه مکرمه و مدينه منوره

علي اصغر رضواني، شيعه شناسي و پاسخ به شبهات

=========================================================

نقل از ایسنا

سالروز تخریب قبور مطهر بقیع تسلیت

-------------------------------------------------------------------------------

صدايي كه مي آيد صداي باران نيست، سوگ نامه اي است كه از چشمانِ مرغ حق جاري شده است و اين سرخي، سرخيِ غروب نيست، صورتِ شرم آگينِ طلوع امروز است.
ماهتاب، ديشب شعاعِ نفرين را بر زمين رها مي كرد و كُره ي خاكي را باتلاق اندوه در برگرفته بود. اگر تك سواري سياه پوش را در افق ديديد، بدانيد عزادار پيشوايان نور است و به مدينه مي رود تا آخرين قطرات خون جگرش را نزد امين خدايش به امانت بگذارد و او را گواه بدارد كه دلش ازدست گردباد سياه ستم، خون است.
امروز، شياطين، حادثه ي كوفه را تكرار كردند. و با دستان سياه كارشان حريم خانه ي مولاي عشق را با تخريب قبور اولاد پاكدامنش شكستند و نمكي از شوره زار جفا، بر زخم زهرا ريختند.
امروز مدينه كربلاي بي حسين است، عباس كجاست؟ خيمه هاي معصوميّت را آتش مي زنند و سرچشمه ي اين پليدي ها از طغيان يزيد كافر است.
بعد از اين، شيعه در غمِ تاريكيِ قبور آل محمد و داغِ بي سايه باني اين مزارهاي مقدس، خواهد سوخت. و امشب، از اين پس، ماه بر بقيع، پر فروغ تر مي تابد چرا كه ديگر هيچ چراغي در آن جا سوسو نمي زند و هيچ نوري نمي جنبد و هيچ شعله اي نمي رقصد.
آسمان، چشمان خيره ي خود را به بقيع مي دوزد و تمام ستارگانش را وقف آن جا مي كند. و ما آروزي افروختن شعله اي را در زير ديوارهايي كه خاك و خشت آن را از غربت ساخته اند، دفن خواهيم كرد و چشم هايمان، حسرت سبز بوسه اي را بر ضريح منورشان خواهد گريست.

سید جهاد نظری

برگرفته از :irc.ir 

1ـ بخشى از غزل صائب تبريزى.

متن از irc.ir، نوشته مجتبی تونه ای

شاعر : مفتون همدانی